کاخ دوریا تورسی: گوهری از تاریخ و هنر در جنوا - مجله شرقیا

عظمت کاخ دوریا تورسی صرفاً در ابعاد فیزیکی آن خلاصه نمی‌شود؛ این بنا نمادی از "سده طلایی جنوایی‌ها" (siglodelosGenoveses) است، دورانی که جمهوری جنوا به اوج قدرت و ثروت خود دست یافته بود. مقیاس و تزئینات کاخ نه تنها قدرت و اعتبار مالک اولیه آن را به نمایش می‌گذاشت، بلکه به طور غیرمستقیم، بازتابی از اقتدار و شکوه شهر جنوا بود. تداوم استفاده از این کاخ به عنوان تالار شهر تا به امروز ، نشان‌دهنده اهمیت پایدار آن در زندگی مدنی جنوا و فراتر رفتن از کارکرد اولیه خود به عنوان یک اقامتگاه خصوصی است. بدین ترتیب، کاخ دوریا تورسی نه فقط یک ساختمان، بلکه نمادی قدرتمند از اوج تاریخی جنوا و توانایی این شهر در تطبیق میراث گران‌بهای خود با نیازهای معاصر است؛ این ارتباط مستمر با زمان حال، یکی از ویژگی‌های کلیدی این بنا محسوب می‌شود.

برای دریافت مشاوره و خدمات تخصصی گردشگری و سفر به سراسر دنیا با کارگزار مستقیم تورهای مسافرتی و گردشگری همراه باشید.

سفر در تاریخ: از نیکولو گریمالدی تا تالار شهر

تاریخچه کاخ دوریا تورسی، داستانی پرفراز و نشیب از قدرت، ثروت، جاه‌طلبی و دگرگونی‌های اجتماعی و سیاسی است. ساخت این بنای عظیم در سال 1565 میلادی به دستور نیکولو گریمالدی (1524-1593) آغاز شد. گریمالدی، که به دلیل عناوین اشرافی متعدد و جایگاهش به عنوان بانکدار اصلی فیلیپ دوم، پادشاه اسپانیا، به "ایل مونارکا" (پادشاه) شهرت یافته بود، با ساخت این کاخ قصد داشت ثروت و نفوذ بی‌کران خود را به نمایش بگذارد. این کاخ بر روی سه قطعه زمین بنا شد و از این رو، بزرگترین کاخ خیابان استرادا نووا محسوب می‌گردد. طراحی آن به معماران سبک منریسم، دومنیکو و جووانی پونتزلو، شاگردان گالئاتزو آلسی، سپرده شد.

اما سرنوشت برای گریمالدی مسیر دیگری را رقم زد. در سال 1575، فیلیپ دوم اسپانیا، بدهکار اصلی گریمالدی، تعلیق پرداخت دیون خود را اعلام کرد که این امر منجر به ورشکستگی مالی گریمالدی شد. این بحران مالی، گریمالدی را مجبور به توقف تمامی فعالیت‌های ساختمانی و به ویژه تزئیناتی کاخ کرد. همین واقعه تاریخی توضیح‌دهنده فقدان قابل توجه نقاشی‌های دیواری (فرسکو) در کاخی با این عظمت است؛ یک پیامد مادی مستقیم از تحولات مالی ژئوپلیتیکی آن دوران.

پس از مرگ گریمالدی، در سال 1593، کاخ به تملک جو آندریا دوریا، شاهزاده ملفی، درآمد. او این کاخ را برای شاخه جوان‌تر خانواده خود، به ویژه برای کارل اول، دوک تورسی (1576-1649) در نظر گرفت و عنوان اشرافی "تورسی" از آن زمان تاکنون بخشی از نام کاخ باقی مانده است. در دوران مالکیت خانواده دوریا، الحاقات مهمی به بنا اضافه شد، از جمله لُژیاهای (ایوان‌های ستون‌دار) بزرگی که مشرف به خیابان هستند.

در 13 ژانویه 1820، خاندان ساوُیا (خاندان سلطنتی که بعدها ایتالیا را متحد کرد) کاخ را از ماریا جووانا دوریا، پنجمین دوشس تورسی، خریداری کرد. این دوره که به "مرحله پیه‌مونتی" شهرت دارد، شاهد تغییرات بیشتری در بنا بود. تکمیل بخش پشتی ساختمان و ساخت برج ساعت توسط معمار کارلو راندونی از جمله این تغییرات بود. بخش قابل توجهی از تزئینات داخلی نیز در این دوران افزوده شد.

سرانجام، پس از یک دوره کوتاه استفاده توسط یسوعی‌ها، کاخ در 15 ژوئن 1850 به مالکیت و مقر شهرداری جنوا درآمد. این انتقال، نقطه عطفی در تاریخ کاخ محسوب می‌شود که آن را از یک ملک خصوصی اشرافی به یک بنای عمومی با کارکرد مدنی تبدیل کرد. این سیر تحول، از جاه‌طلبی یک بانکدار قدرتمند در قرن شانزدهم تا تبدیل شدن به قلب تپنده اداره شهر جنوا، نشان‌دهنده چگونگی بازتاب تغییرات گسترده اقتصادی، اجتماعی و سیاسی در سرنوشت یک بنای تاریخی است. هر دوره از مالکیت کاخ، منعکس‌کننده قدرت‌های مسلط و ثروت‌های در حال تغییر در جنوا و ایتالیا در طول قرون بوده است.

گاهشمار کاخ دوریا تورسی

معماری باشکوه: تلفیقی از هنر و نوآوری

معماری کاخ دوریا تورسی نمونه‌ای برجسته از سبک منریسم است که توسط دومنیکو و جووانی پونتزلو، شاگردان معمار نامدار، گالئاتزو آلسی، طراحی شده است. تأثیر آلسی، که به خاطر عظمت و استفاده نوآورانه از فضا در معماری کاخ‌های جنوا شهرت دارد، در این بنا به وضوح قابل مشاهده است. همانطور که پیشتر ذکر شد، این کاخ با بنا شدن بر روی سه قطعه زمین و داشتن دو باغ بزرگ که بدنه مرکزی را در آغوش گرفته‌اند، مجلل‌ترین بنای خیابان محسوب می‌شود و این مقیاس به خودی خود یک بیانیه معماری قدرتمند است.

نمای کاخ با تناوب چشم‌نواز مصالح رنگارنگ، از جمله سنگ صورتی منطقه فیناله، تخته‌سنگ خاکستری-سیاه دره فونتانابونا و مرمر سفید گران‌بهای کارارا، شخصیتی منحصربه‌فرد یافته است. این ترکیب رنگی، غنای بصری و بافتی خاص به نما بخشیده است. نما از دو طبقه روی هم تشکیل شده است: طبقه همکف مرتفع (پیانو ریالزاتو) که بر روی یک پایه بزرگ قرار گرفته، دارای پنجره‌هایی با طراحی اصیل است که به طور متناوب با ستون‌های برجسته و زمخت (روستیک) همراه شده‌اند. در طبقه فوقانی، ستون‌های روستیک جای خود را به ستون‌نماهای دوریک داده‌اند. یکی از ویژگی‌های متمایز منریستی نما، ماسک‌های حیوانی با چهره‌های درهم‌کشیده (ماسکِرونی) است که در بالای پنجره‌های هر دو طبقه قرار گرفته‌اند و به پویایی و برجستگی پلاستیکی نما کمک شایانی کرده‌اند. سردر باشکوه مرمرین کاخ نیز با نشان رسمی شهر جنوا تاج‌گذاری شده است.

نوآوری معماری کاخ در توالی فضاهای داخلی آن به اوج خود می‌رسد: یک آتریوم (دهلیز ورودی) باابهت، یک راه‌پله بزرگ و باشکوه، یک حیاط مستطیل شکل که بالاتر از ایوان ستون‌دار قرار گرفته و یک راه‌پله با دو بازوی متقارن، همگی در یک ترکیب‌بندی هوشمندانه و بی‌سابقه قرار گرفته‌اند. این توالی فضایی، بازی شگفت‌انگیزی از نور و پرسپکتیو و پیشروی تئاتروار در فضاها را ایجاد می‌کند. سیستم آتریوم-حیاط-راه‌پله ستون‌دار، اگرچه ریشه در نیاز به غلبه بر اختلاف سطح زمین در جنوا داشت، به سرعت به یک عنصر معماری ضروری تبدیل شد و رابطه جدیدی بین فضای بیرونی و داخلی ایجاد کرد که اغلب از پشت به باغ‌ها گشوده می‌شد.

لژیاهای بزرگی که مشرف به خیابان هستند و در دوران مالکیت خانواده دوریا به بنا اضافه شدند، ارتباط کاخ با محیط شهری را تقویت کرده‌اند. همچنین، دو باغ بزرگ که بدنه مرکزی را قاب گرفته‌اند، به شکوه کاخ افزوده و فضاهای سبزی را در دل بافت شهری فراهم آورده‌اند. مقیاس عظیم بنا و انتخاب معماران برجسته نشان از جاه‌طلبی بی‌حد نیکولو گریمالدی دارد. جزئیات استادانه نما، بیانگر زیبایی‌شناسی پیچیده منریستی است. در عین حال، فقدان نقاشی‌های دیواری، داستانی ناگفته از برنامه‌های تحقق‌نیافته را روایت می‌کند و بر عظمت معماری موجود تأکیدی دوچندان دارد. الحاقات بعدی مانند لژیاها و برج ساعت نیز نشان می‌دهند که کاخ موجودیتی پویا داشته و توسط مالکان بعدی مطابق با نیازها و سلیقه‌های زمان خود تغییر یافته است.

گنجینه‌های درون: مجموعه‌های هنری و اشیاء نفیس

کاخ دوریا تورسی، علاوه بر معماری خیره‌کننده، میزبان مجموعه‌های گسترده و متنوعی از آثار هنری و اشیاء نفیس است که بخشی از مجموعه موزه‌های استرادا نووا را تشکیل می‌دهند. این گنجینه‌ها شامل نقاشی، مجسمه‌سازی، سرامیک، سکه‌شناسی، منسوجات و آثار تاریخی می‌باشند.

در بخش نقاشی و مجسمه‌سازی، آثاری از نقاشان جنوایی قرون 17 و 18 میلادی، و همچنین مکاتب فلاندر، ونیز و امیلیا به چشم می‌خورد. پنج اتاق در طبقه اصلی کاخ به تکمیل مجموعه نقاشی قرن هجدهم پیناکوتکا دی پالاتزو بیانکو اختصاص یافته است. از جمله آثار برجسته می‌توان به مجسمه "مریم مجدلیه توبه‌کار" اثر آنتونیو کانووا، نقاشی "سرگرمی در باغ آلبَرو" اثر آلساندرو مانیاسکو، "مسیح و زن سامری" اثر گرگوریو دِ فراری، و "پرتره فرانچسکو ماریا ایمپریاله" اثر جووانی ماریا دله پیانه (ایل مولینارتو) اشاره کرد.

مجموعه سرامیک کاخ بسیار گسترده است و شامل مایولیکاهای (نوعی سفال لعابدار قلع‌اندود) لیگوریایی است که بخش عمده آن در اتاق‌های سرامیک به نمایش گذاشته شده است. همچنین، ظروف دارویی (حدود هزار قطعه) که بخشی از آنها در سالن داروخانه‌های قدیمی قابل مشاهده است، و پرسلان‌های شرقی و اروپایی نیز در این مجموعه جای دارند.

مجموعه سکه‌شناسی شامل سکه‌ها و مدال‌هایی از دوران یونان و روم باستان تا سکه‌های ضرب شده توسط جنوا در طول تاریخ، از جمله "جنووینو" (سکه طلای جنوا) می‌باشد. این مجموعه دوره‌های مختلفی از اولین ضرابخانه جنوا (1139 میلادی) تا دوران حکومت دوک‌ها و عصر ناپلئون را پوشش می‌دهد.

مجموعه‌های منسوجات و تاپستری (گوبلن) شامل مجموعه منسوجات شهری، لباس‌های غربی، اکسسوری‌ها، لباس‌های منطقه بالکان و خاورمیانه، توری‌دوزی، پارچه‌های طرح‌دار و گل‌دوزی شده، "متزاری" (شال‌های سنتی جنوایی) و تاپستری‌ها است. "متزاری‌های" آنتون جولیو دوم برینیوله-ساله از جمله موارد شاخص این مجموعه هستند. علاوه بر این، مجموعه‌ای از اوزان و مقادیر رسمی مورد استفاده در جمهوری باستانی جنوا، مانند "لیبرا" (واحد وزن)، نگاهی اجمالی به گذشته تجاری این شهر ارائه می‌دهد.

تنوع این مجموعه‌ها، از هنر و صنایع دستی محلی جنوا مانند مایولیکاهای لیگوریایی و متزاری‌ها گرفته تا آثار بین‌المللی، بازتاب‌دهنده نقش تاریخی جنوا به عنوان یک شهر بندری مهم و مرکز تجارت و تبادل فرهنگی است. مجموعه سکه‌شناسی، تاریخ اقتصادی و حاکمیت جمهوری را روایت می‌کند و مجموعه اوزان و مقادیر رسمی، بر چارچوب تجاری سازمان‌یافته شهر، که برای یک جمهوری بازرگانی حیاتی بود، تأکید دارد. بنابراین، این مجموعه‌ها نه تنها گرد هم‌آورده‌ای از اشیاء زیبا یا تاریخی، بلکه روایتی جمعی از دستاوردهای هنری، توان اقتصادی، پیوندهای بین‌المللی و سازمان مدنی جنوا هستند.

منتخبی از آثار برجسته در کاخ دوریا تورسی

میراث پاگانینی: ویولن "ایل کانونه" و طنین موسیقی

یکی از گرانبهاترین گنجینه‌های کاخ دوریا تورسی، ویولن افسانه‌ای نیکولو پاگانینی، نابغه موسیقی، با نام "ایل کانونه" (توپ جنگی) است. این ساز بی‌نظیر در سال 1743 توسط ویولن‌ساز شهیر کرمونایی، بارتولومئو جوزپه آنتونیو گوارنری (ملقب به دل جزو) ساخته شده است. پاگانینی این ویولن را که عزیزترین سازش بود، به شهر جنوا، زادگاهش، وصیت کرد و امروزه این ویولن به عنوان یک گنجینه ملی موسیقی شناخته می‌شود.

در کنار "ایل کانونه"، ویولن دیگری با نام "سیوُری" نیز در موزه به نمایش گذاشته شده است. این ویولن، نسخه‌ای از "ایل کانونه" است که توسط ویولن‌ساز فرانسوی، ژان-باتیست ویوم، در پاریس در سال 1833 برای خود پاگانینی ساخته شد. پاگانینی بعدها این نسخه را به تنها شاگرد خود، کامیلو سیوُری، هدیه داد. سیوُری نیز به پیروی از استاد خود، پس از مرگش این ویولن را به شهرداری جنوا بخشید. داستان ویولن سیوُری، نشان‌دهنده احترامی عمیق به استاد، ساز و شهر است و سنتی از بخشش مدنی مرتبط با میراث فرهنگی را به نمایش می‌گذارد.

به منظور نمایش هرچه بهتر این میراث گرانبها، "تالارهای پاگانینی" در کاخ ایجاد شده‌اند که در سال 2021 با استفاده از راهکارهای چندرسانه‌ای و فناوری‌های نوین بازسازی و تجهیز شدند. تالار اول با عنوان "پاگانینی و جنوا"، به جنبه‌های مهم زندگی‌نامه نیکولو پاگانینی و ارتباط عمیق او با شهر جنوا می‌پردازد. تالار دوم، جنبه‌ای کمتر شناخته‌شده از فعالیت هنری او، یعنی مهارتش به عنوان یک گیتاریست چیره‌دست را برجسته می‌کند. و سرانجام، تالار سوم، محل نمایش دو ویولن مشهور، "ایل کانونه" و ویولن "سیوُری" است.

حفظ و نمایش "ایل کانونه" و دیگر یادگارهای پاگانینی، کاخ دوریا تورسی را به مکانی مقدس برای دوستداران موسیقی در سراسر جهان تبدیل کرده است. این مجموعه صرفاً مجموعه‌ای از اشیاء نیست، بلکه نمادی از تاریخ موسیقی و تجلی غرور مدنی است. ایجاد تالارهای مدرن و چندرسانه‌ای پاگانینی، نشان‌دهنده تعهد به ارائه این میراث به شیوه‌ای جذاب و امروزی است تا ارتباط آن با نسل‌های جدید تضمین شود. این تمرکز بر پاگانینی، اهمیت فرهنگی کاخ را فراتر از هنرهای تجسمی و معماری ارتقا داده و آن را به مرکزی کلیدی برای میراث موسیقی و تجلیل از یکی از مشهورترین فرزندان جنوا تبدیل کرده است.

نگینی بر تارک جنوا: نقش در نظام پالازی دی رولی و ثبت جهانی یونسکو

کاخ دوریا تورسی یکی از کاخ‌های مشمول سیستم "پالازی دی رولی" (کاخ‌های فهرست‌ها) است. "رولی‌ها" فهرست‌ها یا دفاتر رسمی بودند که بر اساس فرمان سنا در سال 1576 ایجاد شدند و کاخ‌های اشرافی خصوصی را که موظف به میزبانی از مهمانان دولتی (شاهزادگان، سفرا، و مقامات عالی‌رتبه) از طرف جمهوری جنوا بودند، مشخص می‌کردند. انتخاب کاخ به اهمیت مهمان بستگی داشت. این سیستم، یک پروژه عمومی منحصر به فرد برای اسکان و بخشی از توسعه شهری "استراده نووه" (خیابان‌های نو) مانند ویا گاریبالدی، ویا کایرولی و ویا بالبی بود.

کاخ دوریا تورسی که به عنوان مجلل‌ترین بنای استرادا نووا (ویا گاریبالدی کنونی) توصیف شده است ، به دلیل عظمت و شکوه خود، بدون شک برای میزبانی از برجسته‌ترین و مهم‌ترین مهمانان دولتی در نظر گرفته می‌شد. این نقش، اهمیت معاصر و برتری معماری آن را در دوران اوج قدرت جنوا نشان می‌دهد.

در ژوئیه 2006، "خیابان‌های نو و سیستم پالازی دی رولی" به عنوان میراث جهانی یونسکو به ثبت رسیدند. کاخ دوریا تورسی یکی از اجزای کلیدی این مجموعه شناخته شده است. یونسکو این سیستم را به عنوان اولین نمونه اروپایی از یک پروژه توسعه شهری یکپارچه که توسط یک مرجع عمومی برنامه‌ریزی شده و به طور منحصربه‌فردی با سیستمی از مهمان‌نوازی عمومی در اقامتگاه‌های خصوصی مرتبط بود، به رسمیت شناخت. معیارهای انتخاب، تأثیر قابل توجه آنها بر تحولات معماری و شهری و نقش آنها به عنوان نمونه‌ای خارق‌العاده از یک مجموعه معماری که دوره مهمی از تاریخ بشر (عصر طلایی جنوا) را نشان می‌دهد، بود.

سیستم پالازی دی رولی صرفاً فهرستی از خانه‌های باشکوه نبود؛ بلکه شکلی نوآورانه از برنامه‌ریزی شهری و کشورداری بود که از ثروت و املاک خصوصی برای کارکردهای دیپلماتیک عمومی استفاده می‌کرد و قدرت و پیچیدگی جمهوری را به نمایش می‌گذاشت. ثبت جهانی یونسکو نه تنها یک افتخار، بلکه تاییدی بین‌المللی بر ارزش جهانی برجسته این مدل جنوایی از توسعه شهری و اقامت عمومی است و پیشگامی و تأثیرگذاری این سیستم را تصدیق می‌کند. بنابراین، اهمیت کاخ دوریا تورسی با قرار گرفتن به عنوان بخشی جدایی‌ناپذیر از این چارچوب شهری و اجتماعی-سیاسی منحصربه‌فرد، تاریخی و شناخته‌شده در سطح جهانی، دوچندان می‌شود. این کاخ، نمادی از تلفیق موفق جاه‌طلبی خصوصی و اهداف عمومی است.

کاخ دوریا تورسی امروز: موزه‌ای زنده و قلب مدنی شهر

امروزه، کاخ دوریا تورسی نقشی دوگانه و حیاتی در زندگی فرهنگی و مدنی جنوا ایفا می‌کند. این کاخ بخش مهمی از مجموعه موزه‌های استرادا نووا است که شامل کاخ روسو و کاخ بیانکو نیز می‌شود. پس از بازسازی‌های انجام شده در سال‌های 2003-2004، کل طبقه اصلی کاخ دوریا تورسی به روی عموم گشوده شد و در این مجموعه موزه‌ای ادغام گردید. این کاخ میزبان مجموعه‌های خاصی از جمله سرامیک، سکه‌شناسی، منسوجات و یادگارهای پاگانینی است و فضاهای نمایشگاهی آن، پیشنهادهای دیگر کاخ‌های این مجموعه را تکمیل می‌کند. به طور خاص، پنج اتاق در کاخ تورسی، مسیر بازدید از نقاشی‌های قرن هجدهم پیناکوتکا دی پالاتزو بیانکو را به اتمام می‌رساند و تجربه‌ای غنی‌تر و منسجم‌تر از تاریخ هنر جنوا را برای بازدیدکنندگان فراهم می‌آورد.

در کنار کارکرد موزه‌ای، کاخ دوریا تورسی همچنان به عنوان مقر معتبر شهرداری جنوا (Comune di Genova) به فعالیت خود ادامه می‌دهد. اصطلاح "پالاتزو تورسی" اغلب به عنوان کنایه‌ای برای شورای شهر یا دولت شهرداری به کار می‌رود. این هم‌زیستی یک موزه بزرگ و تالار فعال شهر جنوا در یک ساختمان تاریخی، ویژگی قابل توجهی است. این نقش دوگانه مانع از آن می‌شود که کاخ به یادگاری ایستا از گذشته تبدیل شود. در عوض، به عنوان مرکزی پرجنب‌وجوش و کارآمد برای زندگی مدنی و تعامل فرهنگی باقی مانده است.

اطلاعات مربوط به ساعات بازدید، قیمت بلیط و دسترسی برای بازدیدکنندگان دارای معلولیت، نشان‌دهنده نقش فعال آن به عنوان یک موزه عمومی است. چیدمان موزه برای دسترسی آسان طراحی شده و دارای آسانسور و خدمات ویژه‌ای برای بازدیدکنندگان با نیازهای مختلف است. این تعامل پویا بین حفظ و نمایش تاریخ (موزه) و شکل‌دهی فعال به حال و آینده (تالار شهر)، کاخ دوریا تورسی را به یک بنای تاریخی واقعاً "زنده" تبدیل کرده است که تداوم و اهمیت خود را در گذر زمان به اثبات رسانده است.

سخن پایانی: بازتابی از عظمت ماندگار

کاخ دوریا تورسی، بیش از یک بنای تاریخی صرف، تجسمی از تاریخ پرفراز و نشیب، هنر متعالی و نبوغ معماری جنوا است. این کاخ، از زمان ساخت خود به دستور نیکولو گریمالدی جاه‌طلب تا تبدیل شدن به اقامتگاه خاندان‌های اشرافی دوریا و ساوُیا، و سرانجام استقرار به عنوان قلب مدنی شهر جنوا، شاهد دگرگونی‌های عمیق اجتماعی، اقتصادی و سیاسی بوده است. معماری منریستی آن، با نمای چشم‌نواز و راه‌حل‌های فضایی نوآورانه، همچنان الهام‌بخش و تحسین‌برانگیز است.

مجموعه‌های هنری و تاریخی گرانبهایی که در این کاخ جای گرفته‌اند، از جمله شاهکارهای نقاشی و مجسمه‌سازی، سرامیک‌های نفیس، سکه‌های تاریخی و به ویژه میراث بی‌بدیل نیکولو پاگانینی با ویولن شهیر "ایل کانونه"، آن را به گنجینه‌ای از فرهنگ و هنر تبدیل کرده‌اند. نقش برجسته کاخ در سیستم پالازی دی رولی و ثبت آن در فهرست میراث جهانی یونسکو، بر اهمیت منحصربه‌فرد آن در تاریخ شهرسازی و دیپلماسی اروپا صحه می‌گذارد.

آنچه کاخ دوریا تورسی را متمایز می‌سازد، توانایی آن در فراتر رفتن از ریشه‌های اشرافی خود و تبدیل شدن به نمادی از غرور مدنی، میراث فرهنگی و تاریخ مستمر جنوا است. این کاخ در طول قرن‌ها، از جاه‌طلبی‌های یک بانکدار بزرگ تا مقر خاندان‌های اشرافی و در نهایت به یک نهاد عمومی، توانسته است خود را با تغییرات وفق دهد. این توانایی در تطبیق کارکرد ضمن حفظ یکپارچگی تاریخی و معماری، نشان‌دهنده انعطاف‌پذیری فرهنگی قابل توجهی است. نقش دوگانه کنونی آن به عنوان موزه و تالار شهر، نمونه‌ای برجسته از استفاده مجدد و موفق از یک بنای میراثی است که تداوم، اهمیت و سودمندی آن را تضمین می‌کند. کاخ دوریا تورسی نه تنها پنجره‌ای به سوی شکوه گذشته، بلکه شرکت‌کننده‌ای فعال در زندگی معاصر شهر است و عظمت ماندگار خود را به نمایش می‌گذارد؛ بازتابی از توانایی جنوا در گرامیداشت گذشته خود و در عین حال، پذیرش آینده.